πρώτα ήρθε ο νόμος...

πριν από λίγες μέρες έπεσαν στην αντίληψη μου οι ONCE NOTHING και το νέο τους album "First came the low". Η μουσική τους αποτελεί μια ανάμειξη των PANTERA, των MONSTER MAGNET και όλης της συνομοταξίας των metalcore συγκροτημάτων. Αν θέλετε pop refrains, οι ONCE NOTHING δεν θα μπορέσουν να σας βοηθήσουν αλλά αν θέλετε μουσική που ματώνει τα αυτάκια κάθε ανυποψίαστου ακροατή, τότε είναι για σας...μπορεί να μη γίνουν ποτέ τεράστιοι, μπορεί ποτέ να μη πουλήσουν εκατομμύρια αντίτυπα αλλά αυτό το album είναι όλα τα λεφτά!!!

Dream Theater - Forsaken

καλά τόσους μήνες αναμονής γι' αυτό;

ζόμπι, δαίμονες και βαλεντίνοι...

υπάρχουν στιγμές που έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο ή μάλλον νομίζεις ότι έχεις. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν γεμάτη από τέτοιες γι' αυτό και προσπάθησα να περάσω το χρόνο μου με μπόλικη μουσική και διάβασμα. Το "Zombie" της Joyce Carol έχει αποσπάσει διάφορα βραβεία λογοτεχνίας μέχρι σήμερα αλλά προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί. Ίσως να μην έχω την κατάλληλη παιδεία για τέτοιου είδους βιβλία, ίσως και να χρειάζομαι περισσότερη εκπαίδευση. Μπορεί το προσωπικό ημερολόγιο ενός ψυχασθενή δολοφόνου με ομοφυλοφιλικές τάσεις να ακούγεται πιασάρικο σαν θέμα αλλά εγώ δεν κατάφερα να βγάλω άκρη και νόημα. Από μουσικής πλευράς όμως αυτή η εβδομάδα ήταν πλούσια. Το τελευταίο album των DEMON HUNTER "Storm the Gates of Hell" λειτούργησε ως ελαφρύ υποκατάστατο στην αναμονή της νέας δουλειάς των ALL THAT REMAINS ενώ από την άλλη πλευρά το "Scream aim Fire" των BULLET FOR MY VALENTINE πέρασε εντελώς απαρατήρητα από το CD player. Πολύ ενδιαφέρον όμως , το "Fortress" των PROTEST THE HERO που εύστοχα το περιοδικό Revolver χαρακτηρίζει ως τη μουσική των MUSE για metalheads...

devil in gray..και άλλα

μετά το εκπληκτικό βιβλίο του Graham Masterton “Devils of D-Day” δεν περίμενα ότι θα διάβαζα κάτι καλύτερο από αυτόν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και όμως, το The Devil in Gray αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές της horror βιβλιογραφίας. Ο σπουδαίος αυτός συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αστυνομικό μυθιστόρημα, την Σαντερία (αφρικανική θρησκεία) και τον Αμερικάνικο εμφύλιο. Θα μπορούσα να μιλήσω με ακόμα καλύτερα λόγια αν το τέλος δεν ήταν λιγάκι αφελές αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα…το φαντάζομαι στη μεγάλη οθόνη και τρίβω τα χέρια μου…
δεν ξέρω γιατί εμείς οι έξυπνοι αποφασίσαμε να το ονομάσουμε "Δαιμονισμένες Ταξιαρχίες" αλλά μάλλον αυτό είναι το λιγότερο απο αυτά που κάνουμε...

Να σας θυμίσω…μερικούς τίτλους ταινιών που καταστρέψαμε…
Master & Commader – Στα πέρατα του κόσμου
A space travesty – Τα οπίσθια του διαστήματος
Bedazzled – 7 ευχές
Them – FBI σε συναγερμό
White Oleander – Αγάπη είναι γένους θηλυκού
Fallen - Το άγγιγμα του κακού
Open Range – Άγραφος νόμος της Άγριας Δύσης
Forces of nature – βροχή, χαλάζι και έρωτας
Wonderland – Άγριες νύχτες
A better way to die – αγώνας επιβίωσης
Face Off – Αδίστακτα πρόσωπα
Top Secret – Άκρως τρελό και απόρρητο
Rush Hour – Αλεξίσφαιροι ντεντέκτιβ
The postman – ανάμεσα σε δυο κόσμους
Alfie – Alfie ο σατράπης
Hollow man – Αόρατο άγγιγμα
Ghost – αόρατος εραστής
Red Heat – αποστολή εκτός έδρας
Addicted to love – άσπονδοι εραστές
Dangerous Minds – ασυμβίβαστη γενιά
Chill factor – βγάλε τη βόμβα από το ψυγείο
Και το κορυφαίο...
Meet the parents – γαμπρός της συμφορας!!!
πραγματικά θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που δίνει αυτούς τους τίτλους…

dethklok

Μόλις πριν λίγες μέρες κατάφερα να δω το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου της σειράς Metalocalypse. Αρχικά, μνήμες από τους Beavis and Butthead, όσον αφορά το ωμό χιούμορ, ήρθαν στο μυαλό μου αλλά σύντομα οι DETHKLOK πήραν τη δική τους θέση στη μεταλλική (λέμε τώρα) συνείδηση μου. Δυστυχώς όμως το album της virtual μπάντας που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες δεν με ενθουσίασε. Δεν ξέρω γιατί αλλά ο δημιουργός της σειράς, Brendon Small επέλεξε να γράψει ο ίδιος τη μουσική και να ηχογραφήσει το μπάσο και τις κιθάρες βάζοντας στα drums τον τεράστιο Gene Hoglan. Μπορεί το “Dethalbum” να είναι το πιο πετυχημένο death metal album στην ιστορία του Billboard αλλά σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες όλων αυτών που παρακολουθούν μετά μανίας τη σειρά κινουμένων σχεδίων. Όταν θέτεις υψηλά standards σε κάτι που κάνεις οφείλεις να προσέχεις μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε όλα τα συναφή. Έχοντας ως guest στη σειρά τους James Hatfield, Kind Diamond, Kirk Hammett, Jeff Loomis, Warrel Dane, Michael Ammot, Devin Townsend, Samoth και άλλους, ακούγεται πολύ μέτριο να γράφει ένας κωμικός τη μουσική, όσο καλές προθέσεις και αν έχει…

flames over popkorn..

Όπως λέει και ο φίλος μου ο Βουτς, αυτό είναι το νέο εξώφυλλο των KORN και όχι των IN FLAMES. Αν και προσωπικά δεν μου άρεσε, οφείλω να συμμεριστώ την άποψή του για το ότι οι IN FLAMES καλώς ή κακώς, θετικά ή αρνητικά με κάθε τους κυκλοφορία προοδεύουν. Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε και το ηχητικό αποτέλεσμα του album οπότε ας κρατήσουμε μια μικρή επιφύλαξη. Παραπάνω παραθέτω μερικές ακόμα δημιουργίες του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από το εξώφυλλο του “a sense of purpose”…
κακόβουλα σχόλια σε στυλ: ποιοι είναι οι IN FLAMES, υπάρχουν ακόμα αυτοί; τι είναι οι IN FLAMES στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, δεν γίνονται αποδεκτά:-)

περίεργα πράγματα...

τελικά είναι κάποια πράγματα που δεν μπορώ να τα καταλάβω. Καθημερινά γίνονται συζητήσεις για τη μόδα του metalcore. Συζητήσεις που θέλουν το είδος να βρίσκεται στα τελευταία του και άλλα τέτοια. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα συγκρότημα από την Καλιφόρνια με το όνομα SUICIDE SILENCE και αλλάζει πάλι τα δεδομένα. Όχι, δεν παίζουν κάτι πρωτότυπο ούτε κάτι πιασάρικο. Παίζουν deathcore, απλό και κατανοητό. Ούτε μελωδίες, ούτε παιδικά refrain ούτε τίποτα...και όμως το πρώτο τους album που βγήκε μόλις πριν μερικούς μήνες αποτελεί το πιο πετυχημένο ντεμπούτο στην ιστορία της Century Media. Βέβαια, η Century Media δεν είναι και καμιά μεγάλη εταιρία αλλά όπως και να το κάνουμε έχει στις τάξεις της μπάντες όπως τους ARCH ENEMY, LACUNA COIL, NEVERMORE, SHADOWS FALL και πολλούς άλλους. Πως, λοιπόν, είναι δυνατόν ένα συγκρότημα που παίζει deathcore να κάνει την έκπληξη; Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι δύναμη του underground που μετά το παράδειγμα των JOB FOR A COWBOY (το site τους στο myspace έχει δεχθεί 5500000 επισκέψεις, αριθμός απίστευτος γι' αυτά τα μουσικά δεδομένα) έχει κάνει τους πάντες να αναρωτιούνται για το πόσο δύναμη έχει...
τελικά τα μάτια μας έχουν να δουν πολλά ακόμα...

Coraline...

αν και καθυστερημένα είπα να διαβάσω κι εγώ το πασίγνωστο παραμύθι του Neil Gaiman, "Coraline". Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και πολλά πράγματα αλλά ευτυχώς το βιβλίο με διέψευσε πανηγυρικά. Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων συναντά τον τρόμο δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα με μοναδικό αρνητικό τη μικρή της διάρκεια...Η εικονογράφηση του Dave McKean δεν χωράει σχολιασμούς. Απαραίτητο για κάθε βιβλιοθήκη ακόμα και στις περιπτώσεις που παίζει ρόλο διακοσμητικό!
http://www.mousecircus.com/flash/coraline.html

ότι να 'ναι

τελευταία μέρα στην Κομοτηνή σήμερα, από αύριο πίσω στην Αθήνα! Τέλος τα Χριστούγεννα, τέλος οι γιορτές. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Οι μισοί περιμένουν τώρα πότε θα έρθει η Τσικνοπέμπτη, οι άλλοι κλείνουν από τώρα θέσεις για τα κατά τόπους καρναβάλια και οι υπόλοιποι προσπαθούν να χάσουν τα κιλά που έβαλαν μέχρι την επόμενη δικαιολογία που θα έχουν για να τα ξαναπάρουν. Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που αρνούνται τα Χριστούγεννα, αυτοί που κάνουν πως δεν υπάρχουν...όταν όμως είναι η ονομαστική τους εορτή, τότε δέχονται χρόνια πολλά και δώρα...υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στον χώρο του rock,metal και ειδικά στο black. όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...απλά δεν αντέχω να βλέπω όλη αυτή την υποκρισία και ειδικά αυτές τις μέρες!
Υ.Γ. η φωτογραφία είναι από τη Νυμφαία. Είδαμε χιόνι και τρέξαμε...